Η πανδημική κρίση φώτισε με τον πιο εμφατικό τρόπο τις ξεφτισμένες από τον χρόνο ιδεολογικές γραμμές των πολιτικών σχηματισμών στην παγκόσμια σκακιέρα.

Αφενός αντέστρεψε τους όρους στην σχέση πολιτικής παρέμβασης και οικονομίας δίνοντας στην πρώτη την ευκαιρία για αντεπίθεση ενώ από την άλλη επιδεικνύοντας χαρακτηριστικά ότι κάτω από την ουδό του οικονομικού φιλελευθερισμού θα πρέπει να βρίσκεται ριζωμένο το κοινωνικό κράτος φωτογράφισε ως αναγκαία την προοπτική μιας κεντροαριστερής παρέμβασης.

Το ζητούμενο της αθροιστικής ανοσίας μέσα από την συμμετοχή όλων των μονάδων επιβεβαίωσε ότι κανείς δεν περισσεύει για την επίτευξη του κοινού σκοπού αλλά και ότι στην προσπάθειά μας αυτή, όλοι οι πολίτες μπορούν να εισφέρουν ισοβαρώς ανεξαρτήτως εισοδήματος, θρησκείας, χρώματος ή φύλλου επικυρώνοντας την ισότητα.

Η διαρκής ελιτίστικη κυβερνητική επένδυση σε κοινωνικούς αυτοματισμούς, το blame game, και ο διχαστικός διαχωρισμός έσπασαν την συνοχή στην κοινωνία διαρρηγνύοντας την “συνείδηση της αγέλης“, επιβεβαιώνοντας ότι δεν μπορεί να υπάρξει επιτελική διοίκηση δίχως λαϊκή συναίνεση και όραμα.

Η αφομοίωση, αφοσίωση και επιμονή της σκληρής πολιτικής γραμμής από πλευράς της κυβέρνησης γεννά κενά, μέσα από την συντεταγμένη αποδόμηση του κοινωνικού κράτους που θα κληθούν να καλύψουν ιδιωτικά συμφέροντα στο όνομα της “ελευθερίας”.

Μετά μάλιστα την ελαστικοποιηση των εργασιακών σχέσεων και την θέσπιση του “ρεπονομίσματος” ως μέσο συναλλαγής και ανταμοιβής προχωρά σταθερά στην εκτέλεση του προγράμματός της στην σκιά των γεγονότων πίσω από τις γραμμές της πανδημίας αποδεικνύοντας επιδεικτικά ποιους εξυπηρετεί.

Οσο αυτά λαμβάνουν χώρα η αξιωματική αντιπολίτευση κωφεύει επιδεικτικά απέναντι στον κυβερνητικό επεκτατικό ολοκληρωτισμό αδυνατώντας να παρουσιάσει κάποια ουσιαστική πρόταση για την έξοδο μας από την κρίση. Αντ’ αυτού μέσα από επικοινωνιακά πυροτεχνήματα προσπαθεί αποτυχημένα να γκριζάρει τις γραμμές με το Κινημα Αλλαγης λησμονώντας τον πολιτικό αμοραλισμό με τον οποίο διαχειρίστηκε την σύμπραξη της ντροπής το 1989 με στόχο την πολιτική εξόντωση και “δολοφονία χαρακτήρα” του Ανδρέα Παπανδρέου, τον άνθρωπο που μάλιστα πολλοί από αυτούς παραδόξως θεωρούν ηγέτη τους λίγο πολύ όπως οι Σκοπιανοί προσπαθούν να οικειοποιηθούν τον Μέγα Αλέξανδρο. Ισως δεν ήταν τυχαία τελικά η συνάντηση μεταξύ τους.

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ λησμονούν ότι από τις βασικές αρχες του ιδρυτή του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος ήταν η Εθνική κυριαρχία και η Δημοκρατία μέσα από το συνθημα “Ο Λαός στην εξουσία” μια αρχή την οποία υπερασπίστηκε μέχρι τέλους ο υιος του Γεώργιος Παπανδρέου διασφαλίζοντας το κυρίαρχο δικαίωμα του λαού να εκφρασει την βούλησή του με τρόπο άμεσο.

Η θέση αυτή αποτελεί σημείο ανιδιοτελούς αναφοράς του παρελθόντος απέναντι στον ριζωμένο αμοραλισμό που επικρατεί πλέον στην χωρα σε μεγάλη μερίδα του πολιτικού κόσμου και εκφράζεται με συνεχείς ιδεολογικές αποστασίες και κομματική μεταγραφολαγνεία με στόχο την ατομική καταξίωση.

Τα ζητήματα που απασχολούν την Ελληνική κοινωνία είναι σημαντικά και η επίλυση τους δυστυχώς δεν εξαντλείται μόνο με την επιτυχή διαχείριση της Πανδημίας που όλοι μάταια ευχόμαστε μέχρι σήμερα, αφού τα κατάλοιπα της 10ετούς οικονομικής κρίσης που προηγήθηκε είναι ακόμα ξεχασμένα κάτω από το χαλί και γιγαντώνονται προεξοφλωντας μια αναμενόμενη ανθρωπιστική κρίση στην συνέχεια.

Εκεί η διαχείριση απαιτεί στρατηγικό σχέδιο που να πηγάζει από αρχές και αξίες που μόνο η σοσιαλδημοκρατία μπορεί να αντιμετωπίσει και το ΠΑΣΟΚ μέσα από το Κίνημα Αλλαγής μπορεί να εκφράσει.

*Ο Πάνος Ζαρογουλίδης είνα φαρμακοποιός ΜΒΑ, Διαπιστευμένος Διαμεσολαβητής Υπουργείου Δικαιοσύνης & Διαφάνειας, Πρόεδρος ΦΣ Πελλας

Διαβάστε επίσης:

Οι προκλήσεις για την Ελλάδα από την κρίση στο Αφγανιστάν

Κάτω βόλτα

Σχετικά με τον ανασχηματισμό…