Σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης εκσυγχρονίστηκαν οι θεσμοί, το κράτος, η διοίκηση και οι υπηρεσίες ενώ συντελέστηκε μια πρόοδος τεράστιων διαστάσεων – κυρίως αν την συγκρίνει κανείς με τις προηγούμενες εποχές.

Δυστυχώς, όλες αυτές οι μεγάλες αλλαγές δεν κατάφεραν να εδραιώσουν μια νοοτροπία κοινωνικής ευθύνης. Το αντίθετο: αποθράσυναν την κοινωνία στις σχέσεις της με την πολιτεία την οποία αντιμετωπίζει με περιφρόνηση κραδαίνοντας μια τεράστια λίστα δικαιωμάτων που όχι μόνο δεν βελτίωσαν την καθημερινότητα αλλά υπονόμευσαν επικίνδυνα τους θεσμούς.

Έτσι, φτάσαμε μετά από «λαϊκούς αγώνες» πίεσης της Αριστεράς ως αντιπολίτευσης αλλά και ως συγκυβέρνησης, ταυτόχρονα με την ανοχή και την δειλία (απέναντι στο πολιτικό κόστος) των αστικών κόμματων, στο να γιγαντωθεί η αυθαιρεσία σε βαθμό κακουργηματικό.

Λήστευες κανονικά μια τράπεζα, πανηγύριζαν μερικοί κύκλοι και μιλούσαν για απαλλοτρίωση. Δεν πήγαινες στην εργασία σου γιατί ήσουν λουφαδόρος και εμφανιζόσουν ως αγωνιστής των εργατικών δικαίων, απεργούσες καταχρηστικά με αποτέλεσμα να κλείσουν τεράστιες επιχειρήσεις – και σε επιβράβευαν ως λαϊκό αγωνιστή.

Πραγματοποιούσες κάθε μέρα τουλάχιστον τρεις κεντρικές διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα για τα δίκαια αιτήματα γενικώς, δίνοντας παρόν όχι στην εργασία σου αλλά στα πεζοδρόμια των λαϊκών αγώνων. Φυσικά, σε αυτές τις συνθήκες δεν τολμούσε κανείς να σηκώσει το βλέμμα του στις ιερές αγελάδες του ελληνικού δημοσίου τομέα. Ο εργαζόμενος δεν αγγίζεται, δεν χάνει την δουλειά του, δεν ελέγχεται, δεν εγκαλείται γενικά – τον δημόσιο υπάλληλο δεν τον ενοχλεί κανείς και για κανέναν λόγο…

Πρόσφατα, λοιπόν, η νοσηλεύτρια που προστατεύεται από το ιερό δίκιο, το υπεράνω των νόμων της πολιτείας, μοίραζε αβέρτα κουβέρτα πλαστά πιστοποιητικά εμβολιασμού. Δηλαδή, πιστοποιητικά θανάτου για την κοινωνία, πιστοποιητικά διασποράς ενός θανατηφόρου ιού που ποιος ξέρει πόσους έβαλε σε υγειονομικές περιπέτειες, και αντί να συλληφθεί άμεσα και να χωθεί με συνοπτικές διαδικασίες στις εσχατιές του πιο σκοτεινού κελιού για το υπόλοιπο του βίου της, συζητάμε… πολιτισμένα αν πρέπει να αυστηροποιηθεί ο ποινικός κώδικας – γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προοδευτικές παραφυάδες του σχεδόν τον κατήργησαν.

Έτσι, όλοι λίγο πολύ παρουσιάζονται ευαίσθητοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα της νοσηλεύτριας, των γιατρών του Μεσολογγίου και όλου αυτού του εγκληματικού κυκλώματος ενώ η κυβέρνηση το σκέπτεται να προσθέσει μερικούς μήνες στην ενδεχόμενη ποινή προς γνώση και συμμόρφωση.

Προφανώς, μ’ αυτόν τον τρόπο δεν αποτρέπεται κανένα έγκλημα. Αν για παράδειγμα, την υπόθεση με το ζευγάρι των γιατρών στο Μεσολόγγι την αναλάβει το Πειθαρχικό του Ιατρικού τους Συλλόγου, καλά κρασιά! Το έγκλημα του συνδικαλισμού και της συντεχνίας σ’ όλο του το μεγαλείο! Οι «γιατροί», μέχρι να στοιχειοθετηθεί κατηγορία, πρέπει να τεθούν σε αναστολή εργασίας ως επικίνδυνοι κι αν αποδειχτεί η εγκληματική τους απάτη, να τους πάρουν και το δίπλωμα!

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε ολόκληρη την περίοδο της πανδημίας υποστηρίζει τους εμβολιασμούς χαλαρά, γενικώς και αορίστως -«ναι μεν αλλά…»- με πάντα το «αλλά» να υπερασπίζεται το αντιεμβιλιαστικο κίνημα και κάθε ψεκασμένο ηλίθιο με νύχια και με δόντια έξω και μέσα από την Βουλή. Οι πάπες και οι καρδινάλιοι του λαϊκού κινήματος είναι μεγάθυμοι, πλημμυρίζουν από το αίσθημα συγχώρησης που είναι το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα. Μοιράζουν αφειδώς και δωρεάν -για την ακρίβεια χρεώνουν στην χώρα και στην κοινωνία την γενναιοδωρία τους- συγχωροχάρτια στα …απολωλότα πρόβατα και ανοίγουν την συγχωρητική τους αγκαλιά σε αυτούς που καταστρέφουν την κοινωνία – η οποία είναι άδικη γι’ αυτό και πήραν τον δρόμο τον κακό!

Ενώ απλά στο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να εγκαλέσουν σοβαρά την κυβέρνηση για το ότι συνέβησαν αυτά τα εκτεταμένα, όπως αποδεικνύεται, περιστατικά που θέτουν σε κίνδυνο την δημόσια υγεία ζητώντας εξηγήσεις και ταυτόχρονα την παραδειγματική τιμωρία όλων των εμπλεκόμενων. Αλλά όχι! Το κονκλάβιο της Κουμουνδούρου προτιμά να στηρίξει το αντιεμβολιαστικό κίνημα γιατί θεωρεί ότι αυτό υπονομεύει την κυβέρνηση.

Διαβάστε επίσης:

Θανατηφόρο μείγμα παραφροσύνης και διαφθοράς

Κίνημα Αλλαγής: Ο Λαός ξανά στην εξουσία

Οι προκλήσεις για την Ελλάδα από την κρίση στο Αφγανιστάν