Οι εξελίξεις στο Κίνημα Αλλαγής έχουν μπει στο μικροσκόπιο των δύο βασικών πόλων του πολιτικού συστήματος, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. Ναι μεν, ύστερα από το θεαματικό «ξεφούσκωμα» που προκάλεσε η μνημονιακή περίοδος 2010 – 2012, παραμένει ένα μικρό κόμμα, ωστόσο διατηρεί ρόλο ρυθμιστή.

Πολλώ δε μάλλον που αποτελεί τη συνέχεια του ΠΑΣΟΚ, αυτού του πάλαι ποτέ κραταιού κόμματος εξουσίας, το οποίο για δεκαετίες καθόρισε τα πολιτικά πράγματα μέσα από τις διάφορες μεταμορφώσεις της σοσιαλδημοκρατίας.

Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία το ενδιαφέρον έχει να κάνει με το γεγονός ότι από το αποτέλεσμα των εσωκομματικών διαδικασιών ανάδειξης νέας ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ επηρεάζεται η στρατηγική του για τον σχηματισμό «προοδευτικής κυβέρνησης» με τη συνεργασία «προοδευτικών δυνάμεων», μετά τις επικείμενες εκλογές που θα γίνουν για πρώτη φορά με το σύστημα της απλής αναλογικής.
Δύο είναι τα ζητήματα που αναδεικνύονται:

-Το στοίχημα της «καθαρής νίκης» στις επικείμενες εκλογές. Εφόσον η αυτοδυναμία είναι μάλλον ανέφικτη με συνθήκες απλής αναλογικής, αλλά και με βάση το πώς είναι διαμορφωμένοι οι συσχετισμοί στην κοινωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. δε μπορεί παρά να ζητά να είναι πρώτο κόμμα και μάλιστα με διαφορά, όπως τόνισε το Σάββατο στην ΚΕΑ ο Αλέξης Τσίπρας, ανεβάζοντας τον πήχη από το προηγούμενο στοίχημα «νίκη έστω με μια ψήφο». Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι όσο πιο ισχυρό αναδειχθεί το κόμμα του στις εκλογές τόσο μεγαλύτερη θα είναι η πίεση που θα ασκηθεί στους δυνητικούς εταίρους. Επιπλέον, μια καθαρή νίκη θα μπλοκάρει και τυχόν σχεδιασμούς και σενάρια στο παρασκήνιο για προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με άλλο όμως πρόσωπο για πρωθυπουργό και όχι τον Αλέξη Τσίπρα, σενάριο μάλιστα που παραδόξως ακούστηκε τον περασμένο μήνα όχι από κάποιο κέντρο εχθρικό στον Αλέξη Τσίπρα, αλλά από τον ευρωβουλευτή του Στέλιο Κούλογλου.

-Να μην «καεί» η προοπτική της προοδευτικής κυβέρνησης συνεργασίας από τις πρώτες κάλπες της απλής αναλογικής, που φαίνεται να είναι η μόνη που δίνει τη δυνατότητα για μια επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται μια πειστική απάντηση για το πώς θα αναδειχθεί στην κυβέρνηση αν δεν έχει αυτοδυναμία και αυτή την απάντηση τη δίνει, θεωρητικά τουλάχιστον, η στρατηγική της προοδευτικής κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. και έναν ή περισσότερους κυβερνητικούς εταίρους. Αν αυτό το σενάριο «καεί» και δεν προκύπτει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί την επομένη των εκλογών να σχηματίσει κυβέρνηση, το πιθανότερο είναι ότι θα λειτουργήσει αποσυσπειρωτικά για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού η ψήφος σε αυτό ενδέχεται να θεωρηθεί «χαμένη υπόθεση».

Συν και πλην

Υπό αυτό το πρίσμα θα είναι μάλλον αρνητική εξέλιξη για τον ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. τυχόν επικράτηση του Ανδρέα Λοβέρδου, ο οποίος εξαρχής έχει διακηρύξει ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση συνεργασίας μεταξύ των δύο χώρων. Κάποιοι στην Κουμουνδούρου μπορεί και να βλέπουν, σε μια πρώτη ανάγνωση των εξελίξεων, ένα όφελος σε αυτή την εκδοχή, το ότι δηλαδή όσοι έχουν απομείνει σε προοδευτική κατεύθυνση στο ΚΙΝΑΛ θα μετακινηθούν στον ΣΥΡΙΖΑ – στελέχη, βάση και εκλογικό κοινό. Όμως, δεν είναι και νομοτέλεια ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν ακριβώς έτσι, ούτε είναι ασφαλές να καταρρεύσει η βασική στρατηγική σου λίγο πριν από πιθανολογούμενες εκλογές.

Από την άλλη, η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου φαίνεται να λύνει το στρατηγικό ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ και να διασώζει το στρατηγικό του αφήγημα, καθώς με το «καλημέρα» εξέπεμψε σήμα στον ρυθμό της Κουμουνδούρου για προοδευτική κυβέρνηση. Από εκεί και πέρα, όμως, υπάρχει μια σειρά ζητημάτων, που έχουν να κάνουν με το ότι και στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην κοινωνία ο Γιώργος Παπανδρέου θεωρείται το «μοιραίο πρόσωπο» το οποίο έδεσε χειροπόδαρα τη χώρα στα μνημόνια. Ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. αποφάσιζε, ενιαία και ομόθυμα, να δώσει επισήμως συγχωροχάρτι στον Παπανδρέου (κάτι το οποίο δεν ισχύει, υπόθεση εργασίας κάνουμε εδώ) η ελληνική κοινωνία φαίνεται να έχει κρίνει τον πρώην πρωθυπουργό. Σε κάθε περίπτωση, ο Γιώργος Παπανδρέου αποτελεί γρίφο για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς εκτιμάται ότι έχει ισχυρές πιθανότητες εκλογής, ως πρόσωπο που διαθέτει μηχανισμό, αλλά δεν είναι σαφές το τοπίο από εκεί και πέρα.
Στη μέση βρίσκεται ο Νίκος Ανδρουλάκης ο οποίος κινείται στην ασφαλή γραμμή της πολιτικής και εκλογικής αυτονομίας, δηλαδή δεν ευνοεί, αλλά δεν καίει κιόλας τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ.

Ηχηρή… σιωπή

Χονδρικώς, αυτές είναι οι βασικές εκτιμήσεις ή οι βασικοί προβληματισμοί για τα πρόσωπα που θεωρούνται επικρατέστερα στο ΚΙΝΑΛ. Στον ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. αυτή τη στιγμή ενιαία άποψη για τις εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ δεν υπάρχει: διάφορα στελέχη εκδηλώνουν τις προτιμήσεις τους κατ’ ιδίαν, ανάλογα με το πώς εκτιμούν ότι το ένα ή το άλλο πρόσωπο εξυπηρετεί και το επιμέρους αφήγημα της τάσης στην οποία ανήκουν. Δημοσίως, μέχρι στιγμής οι περισσότεροι είναι προσεκτικοί, το πολύ να διαφοροποιούνται σε αυτούς που αντιμετωπίζουν το Κίνημα Αλλαγής εξ ορισμού με επιφύλαξη και σε εκείνους που το αντιμετωπίζουν ως τη μοναδική βιώσιμη προοπτική συμμαχιών.

Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να κρατάει ερμητικά κλειστά τα χαρτιά του και είναι ενδεικτικό ότι, στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία το Σάββατο, αναφέρθηκε στη στρατηγική της προοδευτικής κυβέρνησης καθώς επίσης και στον στόχο της νίκης με διαφορά, αλλά για τις εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ δεν είπε κουβέντα, μολονότι αποτελεί τον βασικό αποδέκτη του μηνύματος για κυβερνητική συνεργασία. Κάτι που μπορεί να ερμηνεύεται ως αμηχανία αλλά με μια δεύτερη ματιά μοιάζει τακτική επιλογή, προκειμένου να μην υπάρξουν ανεπιθύμητες παρενέργειες από τυχόν έκφραση προτίμησης.
Όπως και να ‘χει, προς το παρόν και μέχρι νεωτέρας ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να τηρεί στάση αναμονής.

Διαβάστε επίσης:

Κορωνοϊός: «Ναι» στον εμβόλιο λένε 8 στους 10 Έλληνες – Το «προφίλ» των αρνητών

Λινού για ασπασμό εικόνων: «Ελάχιστος ο κίνδυνος από τη στιγμιαία επαφή»

ΣτΕ: Νόμιμα τα υποχρεωτικά self και rapid test σε εκπαιδευτικούς και μαθητές