Χθες, στην ομιλία του στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρος του κόμματος Αλέξης Τσίπρας παραδέχτηκε ότι, όταν ανέλαβαν την εξουσία, δεν είχαν επίγνωση του μεγέθους των προβλημάτων. Και ότι «κάποια μέτρα που αναγκαστήκαμε να πάρουμε έθιξαν δυσανάλογα κοινωνικές ομάδες».

Αμέσως μετά τόνισε ότι «δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιη ανάπτυξη με δυσανάλογη επιβάρυνση της υγιούς επιχειρηματικότητας και της μεσαίας τάξης».

Η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας – σε αντίθεση με άλλα, κορυφαία στελέχη του κόμματός του – έχει κατ’ επανάληψη αναγνωρίσει πως στη διάρκεια της διακυβέρνησής του δόθηκε ένα πολύ ισχυρό φορολογικό χτύπημα σε ό,τι είχε απομείνει από τη μεσαία τάξη μετά τα δύο πρώτα μνημόνια. Μπορεί λοιπόν κάποιος να ισχυριστεί βασίμως ότι η περίφημη «συγγνώμη» έχει ζητηθεί από τη μεσαία τάξη.

Ωστόσο αυτή δεν είναι αρκετή, διότι η φορολογία δεν είναι ένα αυτόνομο μέγεθος ούτε μια διαδικασία ανεξάρτητη, η οποία μπορεί να ιδωθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από τη μια στιγμή στην άλλη. Αντιθέτως το φορολογικό μοντέλο αποτυπώνει μια ολόκληρη φιλοσοφία για την ανάπτυξη και την κοινωνική πολιτική.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ονόμαζε τη φορολογική αφαίμαξη της μεσαίας τάξης «ταξική μεροληψία υπέρ των εργαζομένων, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, της μεσαίας τάξης που θέλει να δημιουργήσει χωρίς να της χρειάζεται μπάρμπας στην Κορώνη».

Τι εξυπηρέτησε τότε αυτή η φορολογική συμπεριφορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ; Τα περίφημα υπερπλεονάσματα του τρίτου μνημονίου, τη χρηματοδότηση μιας ευρύτατης επιδοματικής πολιτικής με εισοδηματικά κριτήρια και τη μεγέθυνση του περίφημου δημοσιονομικού μαξιλαριού των 37 δισ., το οποίο κληροδότησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην επόμενη κυβέρνηση της Ν.Δ.

Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια εξαιρετικά μεγάλη στρέβλωση: η εκτεταμένη «μαύρη» οικονομία, η οποία αποτυπώνεται στην επίσης εκτεταμένη απόκρυψη εισοδημάτων και την ανάλογη φοροδιαφυγή και καθιστά αναξιόπιστη την επιδοματική πολιτική.

Η στρέβλωση αυτή δημιουργεί το παράδοξο φαινόμενο το νόμιμο μέρος της μεσαίας τάξης όχι μόνο να πληρώνει τους φόρους των φοροφυγάδων, αλλά και να χρηματοδοτεί τα επιδόματα που απολαμβάνουν όχι μόνο οι όντως φτωχότεροι, αλλά και άνθρωποι οι οποίοι συχνά βγάζουν αρκετά περισσότερα από αυτούς που τελικά καλούνται να πληρώσουν τα κερατιάτικα από την τρύπια τσέπη τους.

Τώρα, εν έτει 2022, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά, καθώς δεν υπάρχουν οι μνημονιακοί καταναγκασμοί, παρότι η χώρα δεν σταμάτησε να υποφέρει από αλλεπάλληλες κρίσεις. Συνεπώς, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να επαναπροσεγγίσει το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που υπέφερε φορολογικά επί των ημερών του, δεν αρκεί η «συγγνώμη».

Οφείλει να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο, πειστικό και τιμολογημένο σχέδιο για τη δημιουργία πλούτου (ανάπτυξη), για τη διαχείρισή του και για τη χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους. Άλλωστε οι κοινωνικές συμμαχίες δεν χτίζονται ούτε με συγγνώμες ούτε με αποσπασματικές εξαγγελίες. Αλλά με λεπτομερή γνώση για το τι περιμένει τον καθένα την επομένη της κάλπης.

Και κάτι τελευταίο: Το περιλάλητο «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο», όπως και άλλοτε έχουμε γράψει, είναι πρωτίστως κοινωνικό και δευτερευόντως πολιτικό και μιντιακό. Αν δεν ήταν κοινωνικό, άλλωστε, δεν θα μακροημέρευε. Μια από τις σοβαρότερες αιτίες της δημιουργίας του ήταν η φορολογική διάλυση της μεσαίας τάξης.

Με άλλα λόγια η φιλοδοξία του ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτο κόμμα στις επόμενες – και τις κρισιμότερες μεθεπόμενες – εκλογές έχει αναγκαστική προϋπόθεση τη συμφιλίωση και την αποκατάσταση των σχέσεων εμπιστοσύνης με τη μεσαία τάξη, η οποία είναι δικαιολογημένα «κουμπωμένη» απέναντί του.

Αυτού γαρ και Ρόδος και πήδημα…

Διαβάστε επίσης:

Τα κατά Πούτιν κατορθώματα

Κυβέρνηση της μετατόπισης των ευθυνών, της ατολμίας και της αδράνειας

Αντώνης Συκάρης – Ένας ήρωας χωρίς χάπι εντ…