Η κυβερνητική σύσκεψη που ορίστηκε για το Σάββατο, έπρεπε να έχει γίνει την περασμένη Δευτέρα. Αν όχι και νωρίτερα.

Ίσως έτσι να μην φτάναμε στο σημείο ένας άνθρωπος, ο 31χρονος αστυνομικός, που χτυπήθηκε από χουλιγκάνους με ναυτική φωτοβολίδα, να χαροπαλεύει.

Δεν είναι εκ των υστέρων προφητεία.

Είναι δυστυχώς μία τόσο απλή διαπίστωση. Που μόνο η, αφημένη στην μακαριότητά της, κυβέρνηση δεν αντιλήφθηκε.

Η χώρα είναι παραδομένη εδώ και καιρό στην ανασφάλεια και, τελικά, στο έγκλημα.

Ο 28χρονος Μιχάλης Κατσούρης έχασε τη ζωή του γιατί Κροάτες χουλιγκάνοι διέσχισαν ανενόχλητοι τη χώρα και μαζί με Έλληνες ομοϊδεάτες της βίας συγκρούστηκαν σε γειτονιά της Αθήνας.

Στη Θεσσαλονίκη, παρά τη στυγερή δολοφονία του Άλκη Καμπανού έχει επανέλθει το φαινόμενο της ωμής βίας μεταξύ ακραίων οπαδών.

Και τελευταία στην Αθήνα, έχει ενσκήψει ένας χουλιγκανισμός, που απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα.

Οι κροτίδες στα γήπεδα έπρεπε να ηχήσουν στα αυτιά της πολιτικής ηγεσίας σαν σειρήνες συναγερμού.  

Το δολοφονικό χτύπημα στον αστυνομικό το βράδυ της Πέμπτης έξω από ένα γήπεδο, όπου διεξαγόταν αγώνας βόλεϊ, ήταν σαν ένα προαναγγελθέν έγκλημα.

Μόλις την περασμένη Κυριακή υπήρξαν τρομερά επεισόδια στο Βόλο. Και το βράδυ της ίδιας μέρας φάνηκε να ξεκινάει ένας πόλεμος ανάμεσα στην αστυνομία και μία μερίδα χουλιγκάνων.

Μία κανονική κυβέρνηση θα έπρεπε να «διαβάσει» τις εξελίξεις, αν όχι και τα σημάδια. Να διαβάσει και κανονικά τα όσα γράφονταν – ακόμα και σε επίσημα χαρτιά και ανακοινώσεις.

Και να συγκαλέσει αμέσως και σύσκεψη και συσκέψεις. Να αντιληφθεί ότι τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα, ότι υπάρχει πλέον «κόκκινος συναγερμός» και να λάβει τα μέτρα της.

Σαν κανονική κυβέρνηση σε κανονική χώρα.

Αλλά όχι. Έκανε πως δεν κατάλαβε τίποτα, πως δεν υπάρχει λόγος επιπλέον ανησυχίας.

Ο υπουργός Προστασίας (κατ’ ευφημισμό η έννοια) του Πολίτη, Οικονόμου ως θεατής και η ηγεσία της αστυνομίας τουλάχιστον επιπόλαιη, θεώρησαν ότι η απάντηση είναι απλά περισσότερη αστυνόμευση.

Έκανε αλήθεια κάποιος στην κυβέρνηση τον κόπο να αποτιμήσει τι έγινε με τα μέτρα που είχαν ανακοινωθεί μετά τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσούρη και γιατί δεν απέδωσαν; Γιατί η αστυνομοκρατία που εξαγγέλθηκε τότε δεν έφερε το παραμικρό αποτέλεσμα;

Έδωσε κανείς απάντηση τι δουλειά έχουν τα ΜΑΤ στα γήπεδα;

Ειδικά σε έναν αγώνα, όπως της Πέμπτης, στον οποίο δεν υπήρχαν καν οπαδοί της φιλοξενούμενης ομάδας;

Η τοποθέτηση μίας διμοιρίας ΜΑΤ έξω από ένα γήπεδο βόλεϊ όπου θα πήγαιναν μόνο οπαδοί της γηπεδούχου ομάδας, έμοιαζε μέσα στις τρέχουσες (ειδικές) συνθήκες, περισσότερο σαν ραντεβού πολέμου, παρά ως μία επιχειρησιακή αναγκαιότητα για την τήρηση της τάξης.

Ή πρόκειται για εντελώς ανίκανους επιχειρησιακούς της αστυνομίας ή ήταν μία κίνηση επικοινωνιακού τύπου, για να φανεί ότι η κυβέρνηση… «κάτι κάνει».

Ο βαρύς τραυματισμός του αστυνομικού ή ό,τι άλλο συνέβαινε έμοιαζε ως μία αναπόφευκτη τραγωδία, που κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Δυστυχώς, συνέβη.      

Και ίσως να μην έχουμε δει τα χειρότερα.

Η αστυνομία συμπεριφέρεται πλέον ως να θέλει να πάρει εκδίκηση για έναν «δικό της».

Παραβιάζει περίπου τον μισό ποινικό κώδικα για να βρει τον ένοχο, που έριξε τη φωτοβολίδα.

Και όλοι αντιλαμβάνονται πώς μπορεί πλέον να συμπεριφέρεται όπου αναλαμβάνει τη… «φύλαξη» της τάξης.

Από την άλλη, εκεί έξω στους δρόμους κυκλοφορεί ένας στρατός χουλιγκάνων, που πέρα από τις συνήθεις βίαιες συμπεριφορές, έχει εμποτιστεί από το δηλητήριο της «εξέγερσης» κατά μίας «αδικίας» – πραγματικής ή δήθεν είναι δευτερεύον.

Ο χώρος του αθλητισμού έχει παραδοθεί εδώ και μήνες στον τρόμο και τη βία.

Και μαζί με αυτόν όλη η χώρα στο έλεος του εγκλήματος.

Διαβάστε επίσης:

Εθνική προτεραιότητα η ισχυροποίηση της νησιωτικής χώρας

«Ήρεμα νερά» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις…

Ο Στρατός της Παλαιστίνης στον πόλεμο της Λωρίδας της Γάζας