Για όποιον και όποια αισθάνεται αριστερός, η ενίσχυση του ΚΚΕ στις επικείμενες ευρωεκλογές, αποτελεί μονόδρομο!

Γιατί το ΚΚΕ έχει αποδείξει ότι παντού και στο Ευρωκοινοβούλιο, υπερασπίζεται τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα, γιατί δεν έχει δεσμεύσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους και τα λόμπι. Πρωτοστατεί στην οργάνωση των μεγάλων εργατικών – λαϊκών κινητοποιήσεων. Αντιπαλεύει την ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας μας στους πολέμους των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, υπερασπίζεται το δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού να έχει τη δική του πατρίδα ενάντια στο κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ που διεξάγει μια στυγερή γενοκτονία. Έχει πρόταση διεξόδου που συμφέρει τη λαϊκή πλειοψηφία και όχι την μειοψηφία που ζει με αμύθητο πλούτο από την εκμετάλλευση των πολλών.

Γιατί οι κομμουνιστές ήταν παρόντες, στην πράξη και όχι στα λόγια, δίνοντας το στίγμα, αποκαλύπτοντας όσους προσπαθούσαν να στηρίξουν – άμεσα ή έμμεσα – την κυβερνητική πολιτική, να καλλιεργήσουν την αναμονή και τον εφησυχασμό.

Γιατί όπως έχει ήδη διαπιστωθεί, η ενίσχυσή του, κατατίθεται στην ενίσχυση των αγώνων των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας, αναπτερώνοντας την ελπίδα στον κόσμο της αριστεράς και όχι μόνο!

Γιατί βιώνουμε μια περίοδο, που μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο έχουμε να αντιμετωπίσουμε το «41% της κυβέρνησης Μητσοτάκη», που πολλαπλασιάζεται με την ουσιαστική στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, της ευρωενωσιακής Νέας Αριστεράς. Σε μια περίοδο που οι νεοναζί έχουν ξαναμπεί στη βουλή, που ο ακροδεξιός χώρος αναπαράγεται με ένα ακόμα μόρφωμα και ο λαϊκισμός βρίσκεται στο απόγειό του είτε με «εθνικιστικό», είτε με τον απροσδιόριστο «ούτε αριστερά, ούτε δεξιά» μανδύα της προσωποπαγούς και ακίνδυνης  για το σύστημα «Πλεύσης Ελευθερίας».

Δε χωράνε συνεπώς άλλες απογοητεύσεις και αδιέξοδες επιλογές.

Κάθε ένας και κάθε μία που έχει απογοητευτεί από την αδιέξοδη πορεία και θλιβερή κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ, που τα προηγούμενα χρόνια είχε συμπορευτεί μαζί του ελπίζοντας ότι θα φέρει κάτι νέο, κάτι διαφορετικό για τους πολλούς…

Κάθε ένας και κάθε μία που στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, συμμετείχε-στηρίζοντας το ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ – στους αντιμνημονιακούς αγώνες ενάντια στο πρώτο και δεύτερο μνημόνιο και βίωσε την επώδυνη επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο οκτάμηνο του 2015, να επεκτείνει το 2^ο μνημόνιο με το πρόγραμμα – γέφυρα…

Που αγωνίστηκε, όπως πολλοί από τους συντρόφους μου,  για να μην υπογραφεί το 3ο μνημόνιο στη χώρα μας, αποχωρώντας από το ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά την ψήφισή του, συμμετέχοντας μέσα από τις γραμμές του Αριστερού Ρεύματος, στην ίδρυση της ΛΑΕ, επιλέγοντας να παραμείνει σταθερός στις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς για αντίσταση και πάλη ενάντια στο Καπιταλιστικό σύστημα με ορίζοντα τον Σοσιαλισμό…

Κάθε ένας και κάθε μία που δοκίμασε κι άλλους δρόμους τα προηγούμενα χρόνια, ακούμπησε και σε άλλα σχήματα όπως στη ΛΑΕ, αλλά απόκτησε αρνητική εμπειρία που κορυφώθηκε με την δεξιόστροφη επιλογή αυτών των χώρων, να συνεργαστούν από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές με το ΜεΡΑ25…

Δεν έχει άλλη επιλογή αυτή τη φορά, που δεν θα τον απογοητεύσει, παρά να κάνει το βήμα και να στηρίξει ΚΚΕ!

Γιατί μόνο μια δυνατή φωνή μέσα και κυρίως έξω από την Βουλή, μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα. Και το ΚΚΕ, με την αναγνώριση που πήρε από τους πολίτες και από ένα αξιόλογο τμήμα της νεολαίας, που αποδέχτηκαν την καθαρή φωνή και την συνέπεια του όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί και πρέπει να αναλάβει αυτό τον ρόλο.

Εκεί, στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων και της ταξικής πάλης, μπορεί να σφυρηλατηθεί και η ενότητα των εργαζομένων, του λαού.

Στο πεδίο της αντιμετώπισης της ακρίβειας, της ανεργίας και της ανέχειας, του ξεπουλήματος της λαϊκής περιουσίας, του περιορισμού των δικαιωμάτων, των ιδιωτικοποιήσεων, της κλιματικής κρίσης και των πολέμων. Για την κατάργηση της λιτότητας και όλων των αντιεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων. Την υπεράσπιση των δυνάμεων της εργασίας και του αγροτικού κόσμου, την γενναία αύξηση μισθών και συντάξεων, την υπεράσπιση του ΕΣΥ και της Κοινωνικής Πρόνοιας, της Δημόσιας Παιδείας  ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων.

Στην πάλη για την ειρήνη, ενάντια στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ των πολέμων και της στήριξης του αντιδραστικού καθεστώτος και των Ναζί του Ζελένσκι, για το άμεσο σταμάτημα των πολέμων στην Ουκρανία και την μαρτυρική γη της Παλαιστίνης, στην Ερυθρά Θάλασσα. Για την απομάκρυνση των Αμερικάνικων βάσεων από τη χώρα μας, την έξοδο από το ΝΑΤΟ, τη ρήξη και την έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση και τόσων άλλων που αποτελούν το πεδίο δράσης της Αριστεράς.

Γιατί μόνο έτσι μπορεί πραγματικά να εκφραστεί η δυσαρέσκεια, η οργή, η αγανάκτηση που βιώνουμε! Να μην κατευθυνθεί στα πλαίσια τους συστήματος και της κυρίαρχης πολιτικής! Να μην αξιοποιηθεί με κανέναν τρόπο ως λευκή επιταγή απέναντι στην πολιτική της ΕΕ, την οποία εφαρμόζει και η κυβέρνηση Μητσοτάκη!

Πλέον έχουμε πείρα! Δεν χρειαζόμαστε «ναι μεν αλλά», αλλά ευθεία σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, για την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών! Και αυτό μόνο ένα ισχυρό ΚΚΕ μπορεί να το κάνει μέσα και έξω από την Ευρωβουλή!   

Αυτή η κατεύθυνση έχει ενδιαφέρον για όλους όσους βρεθήκαμε στους κοινωνικούς πολιτικούς αγώνες όλα τα προηγούμενα χρόνια. Σε αυτήν την κατεύθυνση βρίσκεται η ελπίδα  και σ’ αυτά τα πλαίσια δηλώνω παρών. Γιατί όπως λέει και ο Τάσος Λειβαδίτης:           

«Η δική μου αριστερά ξεχώριζε πάντα για την επιμονή της στις ιδέες της. Η δική μου αριστερά δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το είναι από το έχειν. Γι’ αυτό και είναι ταπεινά υπερήφανη για την ανιδιοτελή προσφορά της. Η δική μου αριστερά ήταν ρηξικέλευθη, ανατρεπτική, αιρετική, μα πάνω απ’ όλα δημιουργική, ακόμη κι όταν αστοχούσε. Η δική μου αριστερά αγαπούσε τον τόπο μου και μοχθούσε γι’ αυτόν. Για ένα καλύτερο μέλλον…».

*Ο Παναγιώτης Κατίκας, είναι αρχιτέκτονας μηχανικός, υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το ΚΚΕ, πρώην μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Κεντρικής Επιτροπής του Αριστερού Ρεύματος και του Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑΕ

Διαβάστε επίσης:

Γιατί τόση κουβέντα για τους πλειστηριασμούς;

Στον δρόμο για την Ευρώπη

Κεντροαριστερό κενό ηγεσίας