Παραφράζοντας την κλασική παροιμία με τη γάτα και τα ποντίκια, θα λέγαμε πως μόλις το Χόλιγουντ αποχωρεί, χορεύουν τα αουτσάιντερ. Κι ανάμεσα τους, ένα προβάλλει κιόλας ως μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του Χρυσού Λέοντα, εάν δεν υπάρξουν άνωθεν και έξωθεν παρεμβάσεις που, ας μην γελιόμαστε, πάντα παραμονεύουν.

Πρόκειται για την «Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ», ιδανικό συνδυασμό τεκμηρίωσης και μυθοπλασίας, κραυγή και σημαία πλέον για τη Γάζα. Όπου, ένα εξάχρονο κοριτσάκι τραυματισμένο από ισραηλινά πυρά, βρίσκεται παγιδευμένο σε κάποιο αυτοκίνητο με πέντε νεκρούς δίπλα του. Δίχως δημαγωγία, δίχως ψυχολογικούς εκβιασμούς, με χειρουργική ακρίβεια κι ελεγχόμενη ένταση, η Τυνήσια δημιουργός Κάουτερ Μπεν Χάνια αφηγείται το αληθινό περιστατικό ως θρίλερ, με πρωταγωνιστές τους διασώστες, την Ερυθρά Ημισέληνο και τον λαβύρινθο των επικοινωνιών.

Σκηνή από την ταινία «Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ», η οποία αποτέλεσε τον καλύτερο πρεσβευτή της Γάζας, στο 82ο Φεστιβάλ Βενετίας

Ποιος έχει προτεραιότητα στην ζωή; Πόσος χρόνος απομένει στον καθένα; Το κινητό τηλέφωνο δεν μετατρέπεται σε μέσο μεταφοράς. Οι εκκλήσεις δεν αρκούν όπως δεν εισακούεται η παγκόσμια κατακραυγή. Το σφαγείο ντροπιάζει τον ανθρωπισμό και τις κούφιες διακηρύξεις, αποθεώνοντας την διεθνή υποκρισία. Η μικρούλα Χιντ που αγαπούσε τη θάλασσα, δεν θα ξαναδεί την παραλία, προορισμένη να γίνει Ριβιέρα της Μεσογείου. Το μόνο που την θυμίζει είναι η φωνούλα της στο κινητό, να εκλιπαρεί «ελάτε να με πάρετε» δίχως αποτέλεσμα. Ίσως πάρει η ταινία για την μνήμη της το χρυσό βραβείο, χάρη στην συγκίνηση που προκαλεί, από προβολή σε προβολή. Καλά, δακρύζουν και οι επαγγελματίες θεατές στην δημοσιογραφική πρεμιέρα; Όντως. Και αργότερα, στην επίσημη, οδύνη και οργή ,σημαίες και συνθήματα.

Πεθαίνεις από σφαίρα, πεθαίνεις κι από … αδικία; 

Ο Μάρκο Μπελόκιο, τουλάχιστον, απαντά θετικά. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί ν’ αποδειχθεί επιστημονικά, όμως άλλος είναι ο ρόλος του σκηνοθέτη που εδώ και χρόνια επιμένει να φωτίζει τις σκοτεινές πτυχές της ιταλικής πολιτικής ιστορίας, από τις συνωμοσίες του Βατικανού μέχρι τη δολοφονία του Άλντο Μόρο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, το 1978. Μόλις μια πενταετία αργότερα, ο Έντσο Τόρτορα, παρουσιαστής της δημοφιλέστερης εκπομπής στα χρονικά της ιταλικής τηλεόρασης, συλλαμβάνεται και καταδικάζεται, δίχως επαρκή αποδεικτικά στοιχεία, ως συνεργάτης της εγκληματικής οργάνωσης Καμόρα. Πριν αθωωθεί πανηγυρικά το 1986, η RAI τον εγκαταλείπει απροστάτευτο απέναντι στην ανθρωποφάγο συμπεριφορά των εφημερίδων και μερίδας της κοινής γνώμης.

Ο σκηνοθέτης Μάρκο Μπελόκιο

Τι κι αν εκλέγεται ευρωβουλευτής μ´ ένα μικρό κόμμα; Ούτε κομμουνιστής, ούτε χριστιανός, ούτε μασόνος είναι. Επιστρέφει για λίγο στην τηλεόραση, αλλ’ η καρδιά του σταματάει, μόλις στα 59 του. Ραγισμένη απ’ την αδικία; Τι κρίμα, το “PORTOBELLO” συμμετέχει ως τηλεοπτική σειρά, εκτός συναγωνισμού. Αντίθετα, επιστρέφει στο διαγωνιστικό ο Φρανσουά Οζόν διασκευάζοντας τον «Ξένο» του Αλμπέρ Καμύ με σύγχρονη ματιά-σχόλιο για την εποχή της γαλλικής αποικιοκρατίας. Ο ήρωας, που σηματοδοτεί την λογοτεχνία του παραλόγου, δεν καταδικάζεται τόσο για τη δολοφονία του νεαρού Αλγερίνου, όσο επειδή δεν συμμορφώνεται στις ηθικές, κοινωνικές συμβάσεις της καθολικής κοινότητας. Ασπρόμαυρη φωτογραφία, στυλιζαρισμένο ύφος, στα ίχνη του Ρομπέρ Μπρεσόν.

Πλησιάζοντας στο φινάλε του προγράμματος, η μεγαλύτερη αδικία έγκειται στην απουσία ειδικού βραβείου για τα πολλά και αξιόλογα ντοκιμαντέρ της φετινής διοργάνωσης, από το “BROKEN ENGLISH” για τη Μάριον Φέιθφουλ μέχρι το «Κάτω από τα σύννεφα» του Τζιανφράνκο Ρόσι μ’ επίκεντρο τις ανασκαφές στην Πομπηία, τον Βεζούβιο και τον σφυγμό των Ναπολιτάνων. Την ιταλική παραγωγή ενισχύει και η βιογραφική ταινία του Πιέτρο Μαρσέλο “DUSE” για την σπουδαία θεατρίνα Ελεονόρα Ντούσε, ανάμεσα στον Ντ’ Ανούντσιο, τον Μουσολίνι και τον ανταγωνισμό του κινηματογράφου στις αρχές 20ου αιώνα, με την Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι στον κεντρικό ρόλο να διεκδικεί το βραβείο ερμηνείας. 

Η ροκ σταρ Μάριαμ Φέιθφουλ, στο ντοκιμαντέρ «Broken English», το οποίο προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Απομένουν δύο μόνον τίτλοι στον διαγωνισμό, με το βλέμμα τους στραμμένο στον Ειρηνικό. Μόνον ειρηνική, πάντως, δεν προβλέπεται η συνεδρίαση της κριτικής επιτροπής. Αναπόφευκτα, με την εντυπωσιακή ποικιλία επιτεύξεων, θεμάτων, τάσεων κι επίκαιρων προκλήσεων. Για παράδειγμα, ο αγγλοσαξονικός Τύπος, υποστηρίζει ομόφωνα την υποψηφιότητα του πολιτικού θρίλερ “A House of Dynamite”, υπενθύμιση της διαρκώς παρούσας πυρηνικής απειλής. Οι ΗΠΑ σε κίνδυνο, ο μαύρος Πρόεδρος σε πανικό. Ούτε Τραμπ, ούτε Ιράκ και Ιράν, ούτε Άγρια Δύση. Γίναμε όλοι αμερικανάκια ή (κάνει ότι) δεν γνωρίζει η Κάθριν Μπιγκελόου την ανατριχιαστική σάτιρα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «SOS: Πεντάγωνο καλή Μόσχα» που έλεγε πολύ καλύτερα και πολύ νωρίτερα (το 1964) το ίδιο πράγμα;

Ζήτημα προοπτικής και προέλευσης, χωρίς αμφιβολία. Οι επιλογές των ταινιών πολλαπλασιάζουν τις δυσκολίες της ετυμηγορίας. Θα επικρατήσει η καρδιά, η αισθητική, η επικαιρότητα – μήπως οι σκοπιμότητες;

Διαβάστε επίσης:

Paul McCartney: Η ιστορία με το κλεμμένο μπάσο του γίνεται ντοκιμαντέρ

Η Lady Gaga ακύρωσε συναυλία της λίγα λεπτά πριν την έναρξη – «Μια δύσκολη και επίπονη απόφαση»

ΛΕΞ: Sold out σε λίγες ώρες η συναυλία στη Θεσσαλονίκη