Με καθυστέρηση η διεθνής κοινότητα προχωρά στην αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης. Η απόφαση μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας να συνταχθούν με τις αποφάσεις του διεθνούς οργανισμού για λύση δύο κρατών στα σύνορα του 1967 και με πρωτεύουσα του παλαιστινιακού κράτους την Ανατολική Ιερουσαλήμ αποτελεί ουσιαστική πολιτική κίνηση.

Για κράτη που αναγνωρίζουν το παλαιστινιακό κράτος, είτε το έχει δεχθεί ο ΟΗΕ ως μέλος του είτε όχι, οι επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας πραγματοποιούνται σε έδαφος ανεξάρτητου κράτους που αναγνωρίζεται πλέον και από την πλειονότητα της διεθνούς κοινότητας, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται ορισμένα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, μέλη του ΝΑΤΟ και αξιόλογος αριθμός κρατών – μελών της Ε.Ε.

Παγίδα στη Χαμάς

Όπως διαμορφώνεται η διεθνής κατάσταση, υποχρεώνεται πλέον το Ισραήλ να αντιληφθεί ότι επιχειρεί στρατιωτικά εις βάρος κράτους με την ηγεσία του οποίου δυστυχώς δεν συνεργάζεται για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, που εκκινεί από ομάδα η οποία βιαίως ασκεί εξουσία στη Γάζα εις βάρος της ασφάλειας των πολιτών του Ισραήλ και των συμφερόντων της πλειονότητας των Παλαιστινίων.

Συνεπώς οι συνεχείς αναγνωρίσεις δεν αποτελούν απλώς μία κίνηση συμβολισμού, αλλά και ουσιαστική πολιτική χειρονομία υπέρ της παύσης των επιχειρήσεων με απαραίτητη και πρωταρχική προϋπόθεση την άνευ όρων απελευθέρωση των ομήρων και επιστροφή των νεκρών στις οικογένειές τους.

Τις αποφάσεις ειρήνης θα τις λάβουν συνεργαζόμενες η κυβέρνηση του Ισραήλ και η Παλαιστινιακή Αρχή συντονισμένες με τη διεθνή κοινότητα, δηλαδή ΟΗΕ, Ε.Ε., Ισλαμική Συνεργασία, Αφρικανική Ένωση κ.λπ. Προκειμένου η Χαμάς να προσαρμοστεί στις διεθνείς αποφάσεις, υποχρεώνεται να αναγνωρίσει τα δικαιώματα του Ισραήλ, όπως προκύπτουν από τις διεθνείς συμφωνίες, και το δικαίωμα ασφαλούς διαβίωσης των κατοίκων του Ισραήλ στην επικράτεια της χώρας, που είναι μέλος του ΟΗΕ.

Προφανώς και δεν ενισχύουν την τρομοκρατία οι αναγνωρίσεις του παλαιστινιακού κράτους. Όλοι προσαρμόζονται στις απαιτήσεις της διεθνούς κοινότητας που αγωνίζεται για την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας, γεγονός που πρέπει να σεβαστούν οι κυβερνήσεις του Ισραήλ και της Παλαιστίνης.

Αναφορές στη διαφθορά στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα αποτελούν μία διάσταση που η διεθνής κοινότητα καταγγέλλει, αλλά αφορά ως πραγματικότητα και πολλές άλλες ηγεσίες στον κόσμο, που βρίσκονται στην Παλαιστίνη, στο Ισραήλ, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Αίγυπτο, στην Τουρκία, σε διάφορες χώρες της Ε.Ε. κ.λπ.

Η αδυναμία πραγματοποίησης εκλογών στην Παλαιστίνη δεν ξεπεράστηκε, παρά τις διαμεσολαβήσεις Αιγύπτου και Κατάρ για συμφιλίωση των παλαιστινιακών παρατάξεων, ώστε να εκφράζεται το σύνολο του λαού με ενιαία φωνή για να αποκτήσουν το κράτος που δικαιούνται από το 1947.

Άτολμοι απέναντι στην τρομοκρατία

Δυστυχώς η διεθνής κοινότητα, αναποφάσιστη, διαιρεμένη και άβουλη, συγκλονισμένη από το σοκ της τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς (7 Οκτωβρίου 2023), την ομηρεία, τους βιασμούς, τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις 1.300 πολιτών, παραμένει άτολμη απέναντι στη διεθνή τρομοκρατία.

Αντί να απαιτείται άμεση απελευθέρωση των ομήρων, συμπαράταξη στον αγώνα του Ισραήλ και της Παλαιστινιακής Αρχής για ασφάλεια των πολιτών τους στα εδάφη που τους έχουν παραχωρηθεί με αποφάσεις του ΟΗΕ, συγκρουόμαστε και διαφοροποιούμαστε για την αναγνώριση της Παλαιστίνης προκειμένου να υλοποιηθεί η λύση των δύο κρατών.

Στη διεθνή παραζάλη αναλυτές στη Δύση και η κοινή γνώμη στρέφονται μόνο κατά του Ισραήλ. Λησμονείται και παραμερίζεται ο διεθνής ρόλος και οι υποχρεώσεις της Παλαιστινιακής Αρχής, δεν καταδικάζεται η τρομοκρατία της Χαμάς.

Θεωρείται περιέργως και βεβιασμένα από πολιτικούς, διαμορφωτές κοινής γνώμης, ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους μόνο συμβολική η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους, ενώ, μετά τις συνεχείς διεθνείς αναγνωρίσεις της Παλαιστίνης, οι επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού, παρότι ανταποκρίνονται στον ρόλο που ανατίθεται στις ένοπλες δυνάμεις, εξελίσσονται πλέον, σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη του Διεθνούς Οργανισμού, εις βάρος της κυριαρχίας ανεξάρτητου κράτους.

Όσον αφορά στην αναπτυσσόμενη παραφιλολογία ότι η Ε.Ε. εμφανίζεται διαιρεμένη, η διαπίστωση αφορά εσωτερικά την Ε.Ε., διότι τα μέλη του ΟΗΕ ενεργούν σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη του Οργανισμού. Οι ευρωπαϊκές αδυναμίες δεν μειώνουν στο ελάχιστο τη σημασία των σημαντικών πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται και ανακοινώνονται στο πλαίσιο της 80ής Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Ιράν, Χεζμπολάχ, Χαμάς, Χούθι, Ταλιμπάν, Μόσχα, Άγκυρα αγωνίζονται συνεχώς για την αναθεώρηση των αρχών του Διεθνούς Δικαίου. Η διεθνής κοινότητα κατά έναν περίεργο τρόπο δεν απασχολείται με την αντιμετώπιση του επιτιθέμενου, στρατού ή τρομοκρατικής οργάνωσης, αλλά με τον τρόπο που αντιδρά ο αμυνόμενος προκειμένου να εξασφαλίσει τους πολίτες του και την κυριαρχία του.

Ο ΟΗΕ και η Ε.Ε. αποφασίζουν να επιβάλουν κυρώσεις στο Ισραήλ και σε υπουργούς του, καταδικάζουν δημόσια τη σφοδρή ισραηλινή επίθεση που εξελίσσεται στη Γάζα, αλλά δεν πράττουν το ελάχιστο για να διαμηνύσουν στη Χαμάς και σε κάθε υποστηρικτή της διεθνούς τρομοκρατίας ότι θα αντιμετωπίσει τη συνολική κινητοποίηση της διεθνούς κοινότητας.

Την εσφαλμένη πρακτική διορθώνουν με τις αναγνωρίσεις πολλές κυβερνήσεις που για μεγάλο χρονικό διάστημα αρνήθηκαν να προσαρμοστούν στις διεθνείς κοινές αποφάσεις του ΟΗΕ.

Τακτική Μητσοτάκη και Ερντογάν

Για τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. η διεξαγωγή στο μέλλον της συνάντησης των ηγετών Ελλάδας και Τουρκίας, η οποία ματαιώθηκε στη Νέα Υόρκη, αποτελεί κίνηση με πολιτικούς συμβολισμούς και υπεραξία γεωστρατηγικών επιλογών.

Οι Μητσοτάκης και Ερντογάν, χωρίς λεκτικές υπερβολές, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο εσωτερικό των χωρών τους, όπου όλα κινούνται με αναφορές σε νικητές και ηττημένους, επιλέγουν τακτικές κινήσεις που είναι δυνατόν να εξασφαλίσουν:

● Μεγαλύτερη αμυντική αποτελεσματικότητα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

● Απομείωση της σημασίας επαναλαμβανόμενων τουρκικών απαιτήσεων για αφοπλισμό και αποστρατιωτικοποίηση της περιοχής του Αιγαίου, ξεχωριστής σημασίας για την ευρωατλαντική στρατηγική.

● Εξέλιξη της οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών Ελλάδας – Λιβύης, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.

● Σιωπηρό παραμερισμό της παρανομίας των Τούρκων, στην οποία εμπλέκουν τη Λιβύη.

● Προώθηση της συνεργασίας των κυβερνήσεων Ελλάδας – Λιβύης, σύμφωνα με την αδιάκοπη διπλωματική συνεργασία των κυβερνήσεων Τρίπολης – Αθήνας, που περιλαμβάνει και συνομιλίες με τον πολέμαρχο της Ανατολικής Λιβύης.

● Αξιοποίηση των ενεργειακών δυνατοτήτων στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης, εξέλιξη που σχετίζεται με την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης, τη μεγαλύτερη αποδέσμευσή της από τον ρωσικό εφοδιασμό και προφανώς τη συμμετοχή ευρωπαϊκών και αμερικανικών επιχειρήσεων στην έρευνα και εκμετάλλευση ενεργειακών δυνατοτήτων στη Μεσόγειο.

● Ενδελεχή διερεύνηση των τρόπων προστασίας των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή και στην ευρύτερη περιοχή ΜΕΝΑ.

● Προώθηση του διαθρησκειακού και διαχριστιανικού διαλόγου, αναγνωρίζοντας τον ξεχωριστό ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της σημασίας της Σχολής της Χάλκης.

● Εξειδίκευση και επιτάχυνση της οριστικοποίησης των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης κυρίως σε θέματα αμύνης, παρά τις καθυστερήσεις που διαπιστώνονται από το ΝΑΤΟ στα υπουργεία Αμύνης Ελλάδας και Τουρκίας.

● Εξέλιξη σε ερωτήματα που αφορούν στη σχέση Ε.Ε. – Τουρκίας, στα οποία συμπεριλαμβάνεται το Κυπριακό, που θα συζητηθεί στη Νέα Υόρκη, στη συνάντηση που διοργανώνει ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ.

● Προοπτική θεσμικού «ξεθωριάσματος / fade out» του casus belli προς όφελος της ευρωατλαντικής συνεργασίας και των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

● Αναπροσαρμογή των δεδομένων που αντανακλούν στις πιθανότητες συμμετοχής της Τουρκίας στο πρόγραμμα SAFE.

Φαίνεται ότι Αθήνα και Άγκυρα, παρά τις υφιστάμενες μεταξύ τους δυσκολίες, επιλέγουν να συμμετέχουν ενεργά στην επίπονη κοινή αντιμετώπιση των διεθνών προκλήσεων, προκειμένου να μη βρεθούν μεταξύ των κρατών που θα προσαρμοστούν με «ωδίνες» στις απαιτήσεις μίας νέας αποχής που ξεκίνησε ήδη από το 2000.

* Ο Θεόδωρος Ι. Θεοδώρου είναι πρέσβης ε.τ.

Διαβάστε επίσης:

51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή: Ο σοσιαλισμός ως απάντηση στα μεγάλα «γιατί» της εποχής

Ο Τραμπ «ποντάρει» στον Ερντογάν – Μακριά από το μεγάλο «τραπέζι» η δεδομένη για τις ΗΠΑ, Ελλάδα 

Βήμα σημειωτόν για τις συνεργασίες: Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει, η Νέα Αριστερά ζορίζεται