Τα πράγματα είναι συχνά πολύ πιο απλά απ’ όσο φαίνονται.

Πάμε λοιπόν να πούμε μερικά απλά πράγματα:  

–      Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) νομιμοποιήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1974, λίγο μετά την πτώση της δικτατορίας, από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ήταν μια από τις πρώτες κινήσεις του Καραμανλή, που στόχευε στη συμφιλίωση και στη θεμελίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

–      Η απαγόρευση του ΚΚΕ είχε επιβληθεί το 1947, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Ήταν δηλαδή ο αποκλεισμός του κατάλοιπο του εμφυλίου πολέμου. Άρα ο Καραμανλής, η ίδια η δεξιά εκείνης της περιόδου και σχεδόν όλη η κοινωνία τότε δεν ήθελε να διατηρηθεί το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, στο νέο ξεκίνημα της Ελληνικής Δημοκρατίας.

–      Θέμα να τεθούν κομμουνιστικά κόμματα εκτός νόμου επαναφέρουν στην Ευρώπη διάφορα ακροδεξιά καθεστώτα και δυνάμεις. Όχι στη δυτική Ευρώπη, για να το αποσαφηνίσουμε.

–      Με το ΚΚΕ συγκυβέρνησε η ΝΔ του Κώστα Μητσοτάκη. Και μετά, σε «οικουμενική» κυβέρνηση  και το ΠΑΣΟΚ, μαζί με τη ΝΔ του Κώστα Μητσοτάκη ξανά.

–      Το ΚΚΕ ακολουθεί κατά γράμμα τους κανόνες του κοινοβουλευτισμού και της αστικής δημοκρατίας. Το ότι ιδεολογικά θεωρεί αυτό το σύστημα πρέπει να αντικατασταθεί με τη λαϊκή βούληση από ένα άλλο, δεν επηρεάζει καθόλου τη συμπεριφορά του ως προς την τήρηση των νόμων και του Συντάγματος. Γι’ αυτό και έχει επικριθεί πολλές φορές από πολλές πλευρές ότι είναι «συστημικό κόμμα».

Η συζήτηση λοιπόν να τεθούν το ΚΚΕ εκτός νόμου, ειδικά όταν αυτή  προέρχεται από τη δήθεν «φιλελεύθερη δεξιά» – που προφανώς καμία σχέση δεν έχει με την παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή αν πάρουμε τοις μετρητοίς τα όσα υποστηρίζει – είναι ιδεοληπτική, λαϊκιστική και ιδιοτελής – πουλάνε δεξιίλα με άλλα λόγια. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: Είναι μία συζήτηση επικίνδυνη. Και σηματοδοτεί επιστροφή σε λογικές χούντας – το τελευταίο δικτατορικό καθεστώς στη χώρα που έκανε διώξεις σε βάρος κομμουνιστών.

ΥΓ: Ο δημοσιογράφος Σταμάτης Ζαχαρός είναι από εκείνους που υποστηρίζουν την άποψη ότι το ΚΚΕ δεν πιστεύει στο Σύνταγμα και άρα πρέπει να τεθεί εκτός νόμου. Δικαίωμά του να πιστεύει ό,τι θέλει. Αλλά και οι άλλοι όταν τον ακούν έχουν δικαίωμα να συνδέουν την άποψή του αυτή με τις χουντικές απόψεις για τους κομμουνιστές.

Είναι μία ενδιαφέρουσα συζήτηση αυτή – χωρίς γάντια θα έλεγα. Και προφανώς δεν είναι επίθεση κατά της δημοσιογραφίας.

Όποιος θέλει να υποστηρίξει τον Ζαχαρό, μπορεί να το κάνει – δικαίωμά του.

Όποιος θέλει να υποστηρίξει τον Ανδρέα Νεφελούδη, που τσακώθηκε μαζί του, επίσης μπορεί να το κάνει – δικαίωμά του.

Αλλά τη δημοσιογραφία γιατί την εμπλέκουν; Πρόκειται απλά για μία σκληρή, σκληρότατη αντιπαράθεση απόψεων δύο δημόσιων προσώπων. Που ευτυχώς δεν έχουμε χούντα για να τεθεί ο ένας εκτός νόμου και να κάνει ο άλλος τον δεσμοφύλακα σε ξερονήσια – προφανώς επιλέγω να αναφερθώ σε έναν κίνδυνο, που η χώρα έχει ζήσει και από τον οποίο η κοινωνία έχει δεινοπαθήσει. Και το διευκρινίζω για να μην σπεύσουν κάποιοι να πουν «μα για τα κομμουνιστικά καθεστώτα δεν λες τίποτα». 

Διαβάστε επίσης

Το παράθυρο ευκαιρίας του ΠΑΣΟΚ στη μάχη με τον Τσίπρα

Από το παραμύθι των «αρίστων», στην πραγματικότητα των «ανίδεων»

Οι τρεις μεγάλες εκκρεμότητες του Τσίπρα