Στο έργο τού Μάριο Μπανούσι τα συναισθήματα έχουν τη δική τους γεωγραφία. Ένα κράμα από προσωπικές μνήμες, νοσταλγία και θλίψη διατρέχει την περφόρμανς του νέου, αλβανικής καταγωγής, σκηνοθέτη, που επιστρέφει νοερά στη γενέτειρά του για να αποχαιρετήσει τον πρόσφατα εκλιπόντα πατέρα του και την «Taverna Miresia» (Ταβέρνα Καλοσύνη), στην οποία εκείνος υπήρξε μάγειρας και ιδιοκτήτης όλη του τη ζωή. Στις δύο προηγούμενες δημιουργίες του («Ragata» και «Goodbye Lindita»), εξάλλου, είχε μιλήσει για τον θάνατο της μητέρας του και της μητριάς του.

Το πένθος κυριεύει και αυτή τη φορά την ατμόσφαιρα, ενώ λειτουργεί ως καταλύτης, ανατρέποντας τις ισορροπίες της οικογένειας.

Ο Μάριο, οι αδελφές του, Μπέλα και Αναστασία, η μητέρα τους και μια συγγενής, καθισμένοι γύρω από τον φρεσκοσκαμμένο τάφο του νεκρού, εκφράζουν βουβά τις αντιδράσεις τους για αυτήν την αναπάντεχη απώλεια.

Ωστόσο το σκηνικό του Σωτήρη Μελανού δεν απεικονίζει ρεαλιστικά την τελευταία κατοικία του αγαπημένου τους. Αντίθετα την τοποθετεί μέσα σε ένα ολόλευκο μπάνιο με ντουζιέρα, τρεχούμενο νερό, νιπτήρα, πλυντήριο ρούχων και μια ηλεκτρική σόμπα που περιστρέφεται φωτίζοντας διαφορετικά σημεία του δωματίου.

Αυτός ο ψυχρός, σκοτεινός, απρόσωπος χώρος, που στεγάζει τη μοναχικότητά μας, τον οποίο ο Μπανούσι θεωρεί ιδιαίτερα προσωπικό, είναι το μέσο που διακτινίζει τα πρόσωπα του έργου σε άλλη διάσταση.

Εκεί, μια άδεια καρέκλα, με το σακάκι του αποθανόντος κρεμασμένο πάνω της, υπενθυμίζει συνεχώς την οριστική απουσία του.

Η μητέρα (εξαιρετική ερμηνεία από τη Σαββίνα Γιαννάτου), με υπέροχη φωνή, που διανθίζεται από λαρυγγισμούς, θρηνεί τραγουδώντας τη σύνθεση του Jeph Vagner, που απαρτίζεται, μεταξύ άλλων, από ηπειρώτικα και αλβανικά μοιρολόγια.

Οι αδελφές αντιμετωπίζουν διαφορετικά το κενό του θανάτου. Το κορμί τους φέρει τη συσσωρευμένη, έγκλειστη εμπειρία του βιώματος. Η μία είναι στεγνή και επιθετική, ενώ η άλλη επιδεικνύει άφοβα το δύσμορφο, χυμώδες σώμα της, μετατρέποντας το λιπώδες στήθος της σε όργανο θηλασμού. Και οι δύο (θαυμάσιες οι Κατερίνα Κρίστο και Ευτυχία Στεφάνου) έλκονται αλλά και απωθούνται, ενώ, στο τέλος, στην προσπάθειά τους να αποδεχθούν το μοιραίο, γυμνώνονται και σέρνονται μέσα στο λασπωμένο χώμα.

Από την άλλη, μία συγγενής (έξοχη η Χρυσή Βιδαλάκη) διανθίζει με διακριτικό χιούμορ την παράσταση, τρώγοντας κρυφά ένα αυγό και πετώντας τα τσόφλια μέσα στον τάφο ή σηκώνοντας τα ρούχα της για να πάει στην τουαλέτα και βρίσκεται αναπάντεχα εκτεθειμένη σε κοινή θέα.

Η μία σκηνή γλιστράει αθόρυβα μέσα στην άλλη, το μπάνιο μετατρέπεται σε τόπο λατρευτικό και ξαφνικά, ως διά μαγείας, στάχυα φυτρώνουν στον ανοιχτό τάφο, καθώς η φύση, με τη μορφή μιας τεράστιας αχυρένιας μυθολογικής Pieta, εισβάλλει ορμητικά εξαφανίζοντας τον νέο άντρα μέσα στην αγκαλιά της.

Και η ζωή συνεχίζεται κανονικά, καθώς ένα τρανζιστοράκι μεταδίδει συνεχώς ακατάληπτους ήχους αγνοώντας τα τεκταινόμενα.

Αναμφισβήτητα ο Μάριο Μπανούσι είναι ιδιαίτερα ταλαντούχος. Προσδίδοντας μια μεταφυσική διάσταση στη «χειροποίητη» παράστασή του, σκιαγραφεί με φαντασία, εικαστική αρτιότητα, οξυδέρκεια, ευαισθησία και ανατρεπτική ειρωνεία το άλγος του ύστατου αποχαιρετισμού.

Διαβάστε επίσης:

Νικήτας Τσακίρογλου για Επίδαυρο: «Είναι κατάντια, ειλικρινά πονάει η ψυχή μου»

Πέθανε ο ποιητής Νίκος Παναγιωτόπουλος

Σινέντ Ο’ Κόνορ: Δεν θεωρείται «ύποπτος» ο θάνατός της σύμφωνα με την αστυνομία