Πώς περνούν τα χρόνια… Σαν το νεράκι. Σα να ήταν χθες το 2000! Τότε δεν υπήρχε FB, παρ’ όλα αυτά, η είδηση είχε χαλάσει κόσμο. Στη Νέα Μηχανιώνα, στη Θεσσαλονίκη, μέρος προσφύγων -ανθρώπων που γνώρισαν τον κατατρεγμό-, ένας αλβανικής καταγωγής μαθητής, αριστούχος των αριστούχων σύμφωνα με τις διατάξεις της πολιτείας, καλείται  ως πρώτος των πρώτων να κρατήσει τη σημαία στην παρέλαση.

Το γεγονός ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Προφανώς υπό το βάρος των  γενικότερων προβλημάτων που δημιουργούσαν οι μεταναστευτικές ροές στην χώρα από την Αλβανία. Μερικές φορές, τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα και αλλάζουν φυσιογνωμία όταν τα απομονώνεις. Το θέμα είναι πώς τα προσεγγίζει κανείς. Οι απλοϊκές προσεγγίσεις δημιουργούν συνήθως περισσότερες απορίες από όσες επιχειρούν να λύσουν.  

Η περίπτωση του νεαρού Αλβανού μαθητή βέβαια είχε να κάνει με την μικροψυχία και με μιαν επαρχιώτικη αντίληψη της κοινωνίας αλλά και την απολύτως εκτρωματικά διαστελλόμενη έννοια του πατριωτισμού, καθώς η πατρίδα δεν έχει την ανάγκη των ηλιθίων της. Το να στρέφεται μια ολόκληρη κοινωνία εναντίον ενός μαθητή του οποίου το έγκλημα είναι ότι υπήρξε άριστος και εφαρμόστηκαν στην περίπτωσή του οι  νόμοι της χώρας  στην οποία ζούσε πλέον, είναι απογοητευτικό για την κοινωνία (στο όποιο της εύρος, μικρό ή μεγάλο)  όχι για τον μαθητή!

Από την άλλη, αυτές οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν από την μια στιγμή στην άλλη μέσα από διακηρύξεις οι οποίες έτσι κι αλλιώς είναι προβληματικές  καθώς γενικεύουν το θέμα και στοχεύουν σε πολιτική εκμετάλλευση. Τώρα μιλάμε για τον Οδυσσέα και την οδύσσειά του σε μια μικρή κοινότητα που δεν είχε την γενναιότητα και το πολιτισμικό υπόβαθρο ανθρωπισμού να σεβαστεί έναν αριστούχο μαθητή. Τέλεια και παύλα.

Η ιστορία με τη σημαία και τις απάνθρωπες αντιδράσεις της κοινότητας επανελήφθησαν και την επόμενη χρονιά  την ώρα που ο νεαρός μαθητής αριστούχος των αριστούχων παραχωρούσε το δικαίωμα που του παρείχε η πολιτεία προκειμένου να επέλθει κοινωνική ειρήνη καθώς το θέμα έγινε πανελλήνιο δίνοντας ένα δεύτερο μάθημα στην άκαρδη κοινότητα.

Από την άλλη, το πανελλήνιο ενδιαφέρον έδειχνε ότι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας αντέδρασε στην μικροψυχία -και το ακόμα πιο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι όλη η ελληνική κοινωνία το αναγνώρισε ως ζήτημα. Σημασία έχει ότι δεν το αποσιώπησε αλλά το ανέδειξε και αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για να αλλάξουν τα πράγματα. Όχι οι διακηρύξεις ευγενικών ιδεών που γίνονται καταγγελτικά προκειμένου  να πουλήσουμε στο ευκαιριακό παζάρι το προοδευτικό στοκ που μας έμεινε αμανάτι…

Η ζωή, ωστόσο, πάντα γράφει τα καλλίτερα τα μυθιστορήματα και επιφυλάσσει τις πιο συναρπαστικές πλοκές και τις πιο απίθανες κι απρόσμενες ανατροπές. Στο έργο αυτό πρωταγωνίστησε μια κυρίαρχη γραφική φιγούρα της εποχής  -το διατυπώνω όσο κομψότερα μπορώ- αυτή του Παναγιώτη Ψωμιάδη, τιμή και καμάρι της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας γενικώς που έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι ο κύριος που εμφανίζεται υπερήφανος ως γνήσιο τέκνο της πατρίδας, Έλλην εξ Ελλήνων, καθαρόαιμος σαν άλογο Φάρμας σε μια δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή υψηλών αισθητικών και πολιτικών –πατριωτικών προδιαγραφών, να αναδεύει με δίκρανο τ’ άχυρα!

Ο Αλβανός Τσενάι στο μεταξύ μας έδωσε ένα ακόμα μάθημα: αντί να μένει σε παράπονα, δεν έπεσε θύμα ούτε αυτών που τον κατηγορούσαν ούτε αυτών που τον υπερασπίζονταν – γι’ αυτό είναι τώρα ο Δρ. Odise Cenaj, επίκουρος καθηγητής Παθολογίας στο New York University Langone Health ενώ ο ο Ψωμιάδης βρίσκεται αγκαλιά με το αχυρένιο ομοίωμα του αγοραίου πατριωτισμού του.

Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Και η Ελλάδα έδωσε ευκαιρίες σε μετανάστες να αλλάξουν την ζωή τους και οι Έλληνες έλαβαν ακόμα περισσότερες από αλλά μέρη για να αλλάξουν την δικές τους ζωές.

Διαβάστε επίσης:

Ο Πάπας, τα φαντάσματα της Ευρώπης και η χαλασμένη «σούπα» της κυβέρνησης

Το ΚΙΝΑΛ έχει σφυγμό, αλλά χρωστάει πολλές απαντήσεις

Νέα Γερμανική κυβέρνηση: Φως «φανάρι» η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης