Ημείς δε μεγάλοιο Διός πειθώμεθα βουλή, ος πάσι θνητοίση και αθανάτοισιν ανάσσει. Είς οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης.

                                                                                              Ομήρου Ιλιάδα, Μ241-243

(Εμείς υπακούμε στη θέληση του μεγάλου Δία, που κυβερνά όλους τους θνητούς και αθάνατους. Ένας είναι ο καλύτερος οιωνός (σημάδι), να υπερασπίζει κανείς την πατρίδα).

Στην Ιλιάδα, το ιερό βιβλίο των Ελλήνων, δεν αφήνεται κανένα περιθώριο, ούτε καν ένας υπαινιγμός ότι η άμυνα της πατρίδας δεν είναι αυτοσκοπός. Βασικά, η άμυνα της πατρίδας σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες αποτελεί το ύψιστο μέλημα κάθε κοινωνίας, κάθε έθνους.

Γράφει ο Καλύβας στο βιβλίο του Καταστροφές και Θρίαμβοι στην σελίδα 71: Οι δυο θεσμοί κλειδιά στη διαδικασία της οικοδόμησης ενός έθνους είναι η παιδεία και ο στρατός.

Γι’ αυτό και το «Η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός» που ακούστηκε από το βήμα της ελληνικής Βουλής, ξεφεύγει από την κομματική αντιπαράθεση καθώς αντιστρατεύεται την ανθρώπινη ιστορία, την στοιχειώδη κατανόησή της. Καταδεικνύει όχι ένα λάθος, ή μια αντίθετη ιδεολογία αλλά κάτι βαθύτερο: επικίνδυνη χαοτική άγνοια. Είναι σα να οδηγεί αυτοκίνητο φόρμουλας στην άκρη του γκρεμού ένας τυφλός. Είναι αυτοκτονικό.

Όχι δεν είναι λάθος, ούτε παρερμηνεύτηκε η σκέψη του εξαδέλφου του Τσίπρα. Είπε αυτό που καταλάβαμε όλοι: ότι η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός.

Τι σημαίνει «η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός»; Πώς εκστομίζει κάποιος από του βήματος της Βουλής μια τέτοια φράση που στην ουσία δεν έχει απάντηση; Στις τεράστιες ανοησίες δεν υπάρχει απάντηση.  Όταν κάποιος ισχυρίζεται μια ηλιθιότητα, κάτι εξωφρενικό, δεν υπάρχει απάντηση. Όταν όμως νομιμοποιείς μέσω της δημοκρατίας μια τέτοια άποψη, τότε υπάρχει πρόβλημα. Μεγάλο πρόβλημα, τεράστιο πρόβλημα για την χώρα και  την ασφάλειά της.

Τι ακριβώς επιζητεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που υποτίθεται ότι πασχίζει να φανεί κεντρώο, να καταληστεύσει δηλαδή τις ψήφους του κεντρώου χώρου, ενώ ταυτόχρονα οι μισοί βουλευτές του δεν καταδικάζουν (αν δεν επικροτούν) την τρομοκρατία;   Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουμε από τις δηλώσεις τους, όταν δηλώνουν «και τι κακό έχουν οι μολότοφ» και στο τέλος πρέπει να απολογούμαστε γιατί είμαστε κακόβουλοι και παρεξηγούμε τις δηλώσεις τους; Τι ακριβώς επιδιώκουν; Την γενίκευση του παραλογισμού; Μα η διάλυση της κοινωνίας, που τόσο διακαώς ελπίζουν να επιτύχουν με κάθε τρόπο, στρατηγικά στρέφεται και εναντίον τους.

Δεν μπορεί ένα κόμμα το οποίο κυβέρνησε την χώρα, όπως την κυβέρνησε (γιατί αυτή η περίοδος είναι τραυματική και  θέλουμε να την ξεπεράσουμε), ένα κόμμα που είναι τώρα αξιωματική αντιπολίτευση, να επιδιώκει ευθέως και δίχως προσχήματα την υπονόμευση της άμυνας της χώρας. Και προφανώς δεν πρόκειται ούτε για κατηγορία ούτε για υπερβολή. Στην Τουρκία, ο τύπος αλλά και η δικτατορία του Ερντογάν με υψηλόβαθμα στελέχη τους  επικαλούνται τον ΣΥΡΙΖΑ για να υποστηρίξουν το «δίκιο» τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά την κατάργηση του φράχτη στο Έβρο. Δεν το ισχυρίζεται κάποιος άλλος. Οι ίδιοι το δηλώνουν, η νεολαία τους το διαδηλώνει και το απαιτεί.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι που αναφέρθηκε στα θαλάσσια σύνορα που «δεν υπάρχουν». Δεν είμαστε στο νηπιαγωγείο, ούτε στις πρώτες τάξεις του  δημοτικού να παίζουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ πώς ακριβώς κατανοεί την τουρκική προκλητικότητα; Η Τουρκία απειλεί απροσχημάτιστα πλέον και σε όλους τους τόνους την εθνική κυριαρχία των ελληνικών νησιών.

Τι ακριβώς χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ για να ψηφίσει την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων και μάλιστα με  ένα όπλο (τα Ραφάλ) το οποίο για κανέναν λόγο δεν θέλει να προμηθευτούμε η Τουρκία; Τι ακριβώς επιδιώκει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν ένα βουλευτής του δηλώνει -σε αυτή τη συγκεκριμένη συγκυρία μάλιστα- ότι «η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός»;

Ποιος είναι τότε ο εθνικός μας αυτοσκοπός αν δεν είναι η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας όταν αυτή απειλείται ευθέως;  Να έρθει ο Πολάκης στην εξουσία;

Η κοινωνία από δω και πέρα, ας αναλάβει τις ευθύνες της.

Διαβάστε επίσης

Η δολοφονία του Άλκη Καμπανού και το σύστημα της εκμετάλλευσης

Ο ρόλος του υπ. Παιδείας στην προϊούσα «φινλανδοποίηση» της χώρας

Ο Τραμπ, ο Μπάιντεν και οι ελληνικές παλινωδίες