Η εκδήλωση που έγινε την Τετάρτη στο Ευρωκοινοβούλιο με θέμα «Τέμπη: Εκτροχιασμός του κράτους δικαίου», με πρωτοβουλία του Κώστα Αρβανίτη, ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. / The Left και μέλους της Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης & Εσωτερικών Υποθέσεων (LIBE), ήρθε σε μια στιγμή που:

● Η Ευρωβουλή έχει γίνει πεδίο καταδίκης της Ελλάδας από 330 «προβοκάτορες» ευρωβουλευτές για προβλήματα στο κράτος δικαίου.

● Η χώρα μας βρίσκεται στην 29η θέση των χωρών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (έκθεση World Justice Project) από πλευράς προβλημάτων στη λειτουργία της Δικαιοσύνης.

● Η πρόεδρος του Αρείου Πάγου Ιωάννα Κλάπα επισημαίνει πως «για την αποτελεσματικότητα του κράτους δικαίου δεν εξετάζεται μόνο η ταχύτητα ή η παραγωγικότητα των δικαστηρίων, αλλά και η ποιότητα των δικαστικών αποφάσεων».

● Η Εξεταστική Επιτροπή για το θέμα των Τεμπών έχει μετατραπεί σε θέατρο συγκρούσεων, τσαμπουκάδων, αποκλεισμού μαρτύρων για το θέμα των ευθυνών.

● Η Δικαιοσύνη βρίσκεται σε δίνη καταγγελιών εκ μέρους συγγενών των θυμάτων για απαξιωτική στάση στην προσπάθειά τους να καταθέσουν στοιχεία, αλλά και για τρομακτική ολιγωρία στη διερεύνηση των αιτίων τόσο του δυστυχήματος όσο και των δεκάδων θανάτων νέων, κυρίως, ανθρώπων.

● Η κυβέρνηση επιμένει στη θεωρία περί ανθρώπινου λάθους ως μοναδικού αιτίου για το φρικτό δυστύχημα στα Τέμπη επιχειρώντας να κλείσει το κεφάλαιο των πολιτικών και ποινικών ευθυνών – τουλάχιστον αυτών που την αφορούν.

● Ο πρώην υπουργός Μεταφορών Κώστας Καραμανλής αντιμετωπίζει τους συγγενείς των θυμάτων σαν… ενοχλητικούς λέγοντας ότι ο πόνος τους, αντί να είναι κίνητρο για αναζήτηση ευθυνών, «πρέπει να είναι βουβός, χωρίς να ενοχλεί». Και, προφανώς, χωρίς να χαλάει την προσπάθεια επιβολής σιωπητηρίου σε μια υπόθεση που ζέχνει από παντού.

● Ο τέως περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κώστας Αγοραστός αρνείται να καταθέσει στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τα Τέμπη, ώστε να εξηγήσει τα πώς και τα γιατί του ταχύτατου μπαζώματος του χώρου του δυστυχήματος. Και τι έγινε που, εξαιτίας του μπαζώματος, χάθηκαν στοιχεία, κάποια εκ των οποίων ήρθαν στο φως μόνο χάρη στην επιμονή των συγγενών των θυμάτων

Η εκδήλωση στις Βρυξέλλες διοργανώθηκε ώστε «οι συγγενείς των θυμάτων να ακουστούν από τους ευρωβουλευτές και να μιλήσουν για όσα η κυβέρνηση και τα συστημικά ΜΜΕ αποκρύπτουν. Τα θύματα και οι συγγενείς τους πρέπει να βρουν δικαίωση!».

Μπορούμε να πούμε ότι ο στόχος επετεύχθη, τουλάχιστον ως προς το σκέλος της πληροφόρησης, χάρη στις τοποθετήσεις των συγγενών και των νομικών παραστατών τους, καθώς και η κάλυψη στην Ελλάδα υπήρξε σημαντική.

Έμεινε όμως μια γεύση πικρή. Επειδή παρόμοιες πρωτοβουλίες πρέπει να βγαίνουν εκτός Ελλάδος ώστε να υπάρξει και διεθνής πίεση. Επειδή δεν είναι αυτονόητο ότι οι θεσμοί της χώρας θα λειτουργήσουν χωρίς καθυστέρηση, χωρίς κωλυσιεργία, χωρίς παρεμβολή τεχνητών εμποδίων, χωρίς διάθεση συγκάλυψης.

Το γεγονός και μόνο ότι, όπως αποκάλυψε στην εκδήλωση ο Παύλος Ασλανίδης, δέκα ολόκληρους μήνες μετά, «βρέθηκαν οστά από τα παιδιά μας, προσωπικά αντικείμενα, το πόδι του μηχανοδηγού και το μαύρο κουτί» είναι ενδεικτικό μιας κατάστασης που κυριολεκτικά εξευτελίζει τη χώρα. «Μας είπαν “πώς κάνετε έτσι, δεν βρέθηκε τίποτα, κάποια μικρά υπολείμματα”. Τα υπολείμματα των παιδιών μας δεν είναι τίποτα γι’ αυτούς» είπε ο Ασλανίδης δίνοντας ένα μέτρο της φθήνιας με την οποία αποτιμάται η ανθρώπινη ζωή.

Το γεγονός ότι, τόσους μήνες μετά, βρέθηκαν στον τόπο του δυστυχήματος υπολείμματα ουσιών που χρησιμοποιούνται για νόθευση καυσίμων δείχνει τι θα μπορούσε να βρεθεί από την πρώτη στιγμή εάν ο χώρος δεν μπαζωνόταν και αν η έρευνα γινόταν έτσι όπως έπρεπε να έχει γίνει.

Μια ακόμα πικρή γεύση μένει από:

● Τη διαπίστωση – για πολλοστή φορά – ότι η αναζήτηση πολιτικών και ποινικών ευθυνών δεν είναι αυτονόητη. Πόσο μάλλον η τιμωρία.

● Την επιβεβαίωση του ότι πολλές από τις επενδύσεις στη βελτίωση των υποδομών, της ασφάλειάς τους – και της ασφάλειας των πολιτών – μένουν κενό γράμμα και πουκάμισο αδειανό.

● Τη διαπίστωση ότι το σύνολο των εξουσιών – περιλαμβανομένης της Τέταρτης, των ΜΜΕ – δεν έχουν λειτουργήσει όπως θα έπρεπε ώστε να πέσει φως σε αυτή τη συγκλονιστική υπόθεση. Και ίσως σε πολλές άλλες ακόμη.

Αν αυτό δεν είναι πλημμελής λειτουργία του κράτους δικαίου, τότε τι, στ’ αλήθεια, είναι;

Και κάτι τελευταίο: Σε αυτή τη χώρα έχουμε μάθει να αδιαφορούμε κάθε φορά που, σε θέματα κράτους δικαίου και πλημμελούς λειτουργίας του κράτους, οι ευθύνες διαχέονται σε βάθος χρόνου – αυθαιρεσία, πυρκαγιές, πλημμύρες, ανεπάρκεια υποδομών και άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός. Το γεγονός της διάχυσης, και μάλιστα πολλές φορές σε μεγάλο βάθος χρόνου και με πολλούς υπαιτίους, εν τέλει λειτουργεί αθωωτικά για όλους. Η δικαιοσύνη δεν αποδίδεται και οι πολίτες εθίζονται στη λογική του «έλα, μωρέ, όλοι ίδιοι είναι και σιγά μην βρεθεί άκρη».

Ακόμη και όταν τα στοιχεία είναι ατράνταχτα, όταν η συγκάλυψη γίνεται μπροστά στα μάτια όλων, η κοινωνία συγκινείται προσωρινά και «πάει γι’ άλλα». Οι δε υπαίτιοι περιμένουν με υπομονή μέχρι τα θύματα να εξουθενωθούν από τον πόνο και την έλλειψη δικαίωσης και να αποσυρθούν έγκλειστοι στον βουβό πόνο, ώστε να μην ενοχλούν (τις ποικίλες μορφές της εξουσίας και τους αυτουργούς του κάθε εγκλήματος), όπως επιθυμεί και παροτρύνει και ο πρώην υπουργός Μεταφορών.

Όσο όμως οι πολίτες παραμένουν στη γωνιά τους, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς διεκδικήσεις, χωρίς ποιότητα θεσμών, χωρίς δικαιοσύνη, τόσο περισσότερες ήττες, πόνο και αδικία θα εισπράττουν…

Διαβάστε επίσης:

Κασσελάκης: Οι καταδικαστέες τρομοκρατικές ενέργειες της Χαμάς, δεν δικαιολογούν την καταστρατήγηση του διεθνούς δικαίου από το Ισραήλ

Η εξομολόγηση του Σπύρου Μπιμπίλα στη Βουλή – «Έκλαιγα κρυφά» – Εισέπραξε διακομματικό χειροκρότημα

«Καρφιά» Τασούλα σε Σαμαρά – Γεραπετρίτης: «Ημέρα υπερηφάνειας»