Αφού επισημάνω ότι τα debates δεν μας κάνουν ούτε σοφότερους, ούτε μαθαίνουμε κάτι που δεν ξέραμε από πριν, κυρίως όμως από την φύση τους δεν αναδεικνύουν τον καλύτερο αλλά τον επικοινωνιακότερο ή τον πονηρότερο, δηλαδή, δεν έχουν σχέση με την ουσία αλλά με το φαίνεσθε, ας ξεκινήσουμε με μερικές παρατηρήσεις γι’ αυτό που είδαμε.

Πριν από όλα, δεν είδαμε τον έναν από τους υποψηφίους, τον Γιώργο Παπανδρέου. Η είδηση, ωστόσο, είναι ότι μάλλον δεν κατάλαβε κανείς ότι έλλειπε -αν αυτό είναι είδηση. Η αυλαία του Γιώργου έπρεπε να κλείσει με το 45%. Εκεί έπρεπε να υποκλιθεί και να αφήσει τον απολογισμό στην ιστορία και το χρόνο.

Μια άλλη παρατήρηση είναι ότι αυτός ο θεσμός μπορεί να έχει νόημα σε κάποιες χώρες του εξωτερικού, ωστόσο, είναι αμφίβολο αν προσθέτει κάτι, καθώς έχουμε υποψήφιους οι οποίοι καλούνται να μην κάνουν λάθη, όχι να εκφράσουν τις θέσεις τους. Να μην αποκλίνουν από την κοινοτοπία, όχι να είναι καινοτόμοι και τολμηροί. Ο θεσμός, θαρρώ, στην Ελλάδα πριμοδοτεί την τηλεόραση πολύ περισσότερο από την δημοκρατία, και της δίνει ένα εύκολο και δωρεάν θέμα να ασχολείται κάνοντας νούμερα και χαρίζοντας πόντους στους σταρ δημοσιογράφους που παριστάνουν τους σκληρούς με τις ερωτήσεις τους ενώ η χώρα είναι μικρή και γνωριζόμαστε.

Πάμε παρακάτω. Από τους παρόντες, ο Καστανίδης διακρίθηκε για το ύφος που διαθέτει. Αντίθετα, δεν διαθέτει σύγχρονο πολιτικό λόγο. Έχει ξεμείνει σε άλλη εποχή.

Πάμε στον συμπαθή Γερουλάνο. Να μείνουμε στο «συμπαθής»; «Πρέπει να δώσουμε στον κόσμο μια προοπτική…»!  Χαίρω πολύ. Στο σπίτι, όλοι καλά; Πώς πάτε από υγεία; Να προσέχετε!

Ο Χρηστίδης κινείται με μοναδικό προσόν το νεαρό της ηλικίας και την πολύ γερασμένη όσο και αφελή αντίληψη ότι η νεότητα είναι φορέας του νέου, δηλαδή, όσο πιο νήπιος τόσο πιο νεωτεριστής… Η ηλικία όμως δεν είναι πολιτικό προσόν. Δεν είναι ληξιαρχείο η πολιτική.  

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, από την άλλη, είναι φανερά ερωτευμένος με την Ευρωβουλή! Ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται. Το καταλαβαίνουμε όλοι καθώς μοιάζει και με κοσμοπολίτη… Το ευνοϊκότερο για όλους  θα ήταν να εξακολουθήσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον διεθνή στίβο της Ευρωβουλής. Μην περιορίζει το πολιτικό του εύρος στα εθνικά όρια…  

Τέλος, ο Λοβέρδος μοιάζει να είναι αυτός που διαθέτει σαφές πολιτικό πρόγραμμα και ολοκάθαρες θέσεις, συγκεκριμένες, δίχως «ναι μεν, αλλά». Έχει τοποθετηθεί πάνω στο σύνολο των πολιτικών ζητημάτων και έχουμε σαφή δείγματα της πολιτικής του συμπεριφοράς και του αντιπολιτευτικού του λόγου. Επίσης, είναι σαφής στο ασαφές πρόταγμα της προοδευτικής συμμαχίας.

Αλήθεια, τι εννοούμε όταν λέμε «προοδευτική συμμαχία»;  Μια ελληνική μπούρδα που παίζει δωρεάν  στο πολιτικό ρεπερτόριο δίχως κανείς να τολμά να μας πει ποιό είναι το προοδευτικό μέτωπο: ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Βαρουφάκης, το ΚΚΕ μήπως;  Είναι έξι κόμματα στην Βουλή και το μέγα αναπάντητο ερώτημα του εκατομμύριου είναι ποιες είναι οι προοδευτικές δυνάμεις!  Είναι μια ουτοπία, ένα όραμα, ένα γραφικό νεφέλωμα; Ο Λοβέρδος είναι ο μόνος που έκοψε το γόρδιο δεσμό σε αυτό το πολιτικό αίνιγμα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δημοκρατικό κόμμα». Τέλεια. Αυτό αρκεί για να ξεκαθαρίσουμε τα περί προοδευτικών συμμαχιών, δυνάμεων και άλλων capital controls.

Με δυο λόγια, ο Λοβέρδος έχει μια ολοκληρωμένη, αποσαφηνισμένη και ξεκάθαρη θέση. Και με βάση αυτήν, κατεβαίνει εντίμως. Γνωρίζουμε τις θέσεις του στα εθνικά θέματα δίχως αοριστίες και βαρετές γενικότητες που προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας. Γνωρίζουμε τις θέσεις του για τη δικαιοσύνη (πρόσφατο παράδειγμα η ψήφιση του Ποινικού Κώδικα), γνωρίζουμε τις απόψεις έχει για το μεταναστευτικό, για την οικονομία  και όλα τα εσωτερικά θέματα. Δεν έχουμε απορίες ούτε σκοτεινά σημεία.

Οι υπόλοιποι δεν κατάλαβα τι ακριβώς σκέπτονται καθώς από γενικότητες και αερολογίες  δεν θα πάρουμε  («στοκάραμε» μια και καλή την τελευταία δεκαετία και δεν ξεχνάμε τι σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ, προοδευτικές δυνάμεις και άλλες ωραίες ιστορίες τρόμου και δημοψηφισμάτων). Με τον Λοβέρδο, αντίθετα, ξέρω τί θα ψηφίσω ή τί δεν θα ψηφίσω.  Και αυτό το γνωρίζαμε και πριν από το debate.

Διαβάστε επίσης:

Προϋπολογισμός 2022: Ένα κυβερνητικό άλμα στο κενό

Η κυβερνητική παράλυση, ο Σκέρτσος και η αβεβαιότητα

Έκθεση βιβλίου με μάσκες!